Присциллиан: различия между версиями

Материал из Телемапедии
Нет описания правки
Строка 1: Строка 1:
'''Присциллиан''' (лат. ''Priscillianus''; ок. 340 г., Галлеция, Римская империя — 385 г., Трир, Римская империя), — испанский христианин, [[Гностицизм|гностик]] (по некоторым данным — последователь [[Василид|Василида]], по другим, более правдоподобным — [[Валентин|валентинианина]] [[Марк Маг|Марка]]), епископ Авильский (ок. 380 — 385 гг.). Частично сохранился ряд его трудов (переводы на русский язык отсутствуют). Вплоть до XI века оставался единственным западным христианином, казнённым за ересь.
'''Присциллиан''' (лат. ''Priscillianus''; ок. 340 г., Галлеция, Римская империя — 385 г., Трир, Римская империя), — испанский христианин, [[Гностицизм|гностик]] (по некоторым данным — последователь [[Василид|Василида]], по другим, более правдоподобным — [[Валентин|валентинианина]] [[Марк Маг|Марка]]), епископ Авильский (ок. 380 — 385 гг.). Частично сохранился ряд его трудов (переводы на русский язык отсутствуют). Вплоть до XI века оставался единственным западным христианином, казнённым за ересь.


==Труды Присциллиана==
==Издания трудов Присциллиана==
*  Priscillian of Avilla. The Complete Works / Edited with an Introduction, Translation, and Commentary by Marco Conti. — Oxford: Oxford University Press, 2010. — (Oxford Early Christian Texts).
*  Priscillian of Avilla. The Complete Works / Edited with an Introduction, Translation, and Commentary by Marco Conti. — Oxford: Oxford University Press, 2010. — (Oxford Early Christian Texts).
*  [https://archive.org/details/corpusscriptorum18auguuoft/mode/2up Priscilliani quae supersunt.] Maximam partem nuper detexit adiectisque commentariis criticis et indicibus primus edidit Georgius Schepss. Accedit Orosii Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenistarum / Ed. F. Tempsky. — Leipzig: G. Freytag; Prague: F. Tempsky, 1889.
*  [https://archive.org/details/corpusscriptorum18auguuoft/mode/2up Priscilliani quae supersunt.] Maximam partem nuper detexit adiectisque commentariis criticis et indicibus primus edidit Georgius Schepss. Accedit Orosii Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenistarum / Ed. F. Tempsky. — Leipzig: G. Freytag; Prague: F. Tempsky, 1889.

Версия от 05:47, 27 апреля 2023

Присциллиан (лат. Priscillianus; ок. 340 г., Галлеция, Римская империя — 385 г., Трир, Римская империя), — испанский христианин, гностик (по некоторым данным — последователь Василида, по другим, более правдоподобным — валентинианина Марка), епископ Авильский (ок. 380 — 385 гг.). Частично сохранился ряд его трудов (переводы на русский язык отсутствуют). Вплоть до XI века оставался единственным западным христианином, казнённым за ересь.

Издания трудов Присциллиана

  • Priscillian of Avilla. The Complete Works / Edited with an Introduction, Translation, and Commentary by Marco Conti. — Oxford: Oxford University Press, 2010. — (Oxford Early Christian Texts).
  • Priscilliani quae supersunt. Maximam partem nuper detexit adiectisque commentariis criticis et indicibus primus edidit Georgius Schepss. Accedit Orosii Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenistarum / Ed. F. Tempsky. — Leipzig: G. Freytag; Prague: F. Tempsky, 1889.

Библиография

  • Блаж. Августин. Против присциллиан и оригенистов (Ad Orosium contra Priscillianistas et Origenistas)
  • Орозий, Павел. Наставление относительно заблуждения присциллиан и оригенистов (Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenistarum)
  • Прискиллиан // Иероним Стридонский. О знаменитых мужах. (гл. 121). —
  • Прискиллиан // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: в 86 т. — Т. 49. — СПб., 1898. — С.
  • Присциллиане // Осокин, Николай. История альбигойцев и их времени. — М.: АСТ, 2003. — (Историческая Библиотека).
  • Присциллианство (Priscillianism) // Теологический энциклопедический словарь / Под ред. Уолтера Элвелла; пер. с англ. Т.Ю. Васильевой. —
  • Сульпиций Север. Хроники (II, XLVI.1 — LI.10) // Сульпиций Север. Сочинения / Пер. А.И. Донченко. — М.: РОССПЭН, 1999.
  • Burrus, Virginia. The Making of a Heretic: Gender, Authority, and the Priscillianist Controversy. — University of California Press, 1995.
  • Chadwick, Henry. Priscillian of Avila: The Occult and the Charismatic in the Early Church. — Oxford: Clarendon Press, 1976.
  • Healy, Patrick. Priscillianism // The Catholic Encyclopedia. — Vol. 12. — NY: Robert Appleton Company, 1911.
  • Jorge, Ana María C.M. The Lusitanian Episcopate in the 4th Century: Priscilian of Ávila and the Tensions Between Bishops // e-Journal of Portuguese History, 2006, Winter, 4 (2).
  • McKenna, Stephen. Priscillianism and Pagan Survivals in Spain // Paganism and Pagan Survivals in Spain up to the Fall of the Visigothic Kingdom. — Calgary: Theophania Publishing, 2011.
  • Priscillian // Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. — Vol. 22 (11th ed.). — Cambridge: Cambridge University Press, 1911. — P. 360—361.
  • Wace, Henry. Priscillianus and Priscillianism, Priscillian // A Dictionary of Early Christian Biography. —London: John Murray, 1911.