Присциллиан: различия между версиями
Нет описания правки |
|||
Строка 1: | Строка 1: | ||
'''Присциллиан''' (лат. ''Priscillianus''; ок. 340 г., Галлеция, Римская империя — 385 г., Трир, Римская империя), — испанский христианин, [[Гностицизм|гностик]] (по некоторым данным — последователь [[Василид|Василида]], по другим, более правдоподобным — [[Валентин|валентинианина]] [[Марк Маг|Марка]]), епископ Авильский (ок. 380 — 385 гг.). Частично сохранился ряд его трудов (переводы на русский язык отсутствуют). Вплоть до XI века оставался единственным западным христианином, казнённым за ересь. | '''Присциллиан''' (лат. ''Priscillianus''; ок. 340 г., Галлеция, Римская империя — 385 г., Трир, Римская империя), — испанский христианин, [[Гностицизм|гностик]] (по некоторым данным — последователь [[Василид|Василида]], по другим, более правдоподобным — [[Валентин|валентинианина]] [[Марк Маг|Марка]]), епископ Авильский (ок. 380 — 385 гг.). Частично сохранился ряд его трудов (переводы на русский язык отсутствуют). Вплоть до XI века оставался единственным западным христианином, казнённым за ересь. | ||
== | ==Издания трудов Присциллиана== | ||
* Priscillian of Avilla. The Complete Works / Edited with an Introduction, Translation, and Commentary by Marco Conti. — Oxford: Oxford University Press, 2010. — (Oxford Early Christian Texts). | * Priscillian of Avilla. The Complete Works / Edited with an Introduction, Translation, and Commentary by Marco Conti. — Oxford: Oxford University Press, 2010. — (Oxford Early Christian Texts). | ||
* [https://archive.org/details/corpusscriptorum18auguuoft/mode/2up Priscilliani quae supersunt.] Maximam partem nuper detexit adiectisque commentariis criticis et indicibus primus edidit Georgius Schepss. Accedit Orosii Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenistarum / Ed. F. Tempsky. — Leipzig: G. Freytag; Prague: F. Tempsky, 1889. | * [https://archive.org/details/corpusscriptorum18auguuoft/mode/2up Priscilliani quae supersunt.] Maximam partem nuper detexit adiectisque commentariis criticis et indicibus primus edidit Georgius Schepss. Accedit Orosii Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenistarum / Ed. F. Tempsky. — Leipzig: G. Freytag; Prague: F. Tempsky, 1889. |
Версия от 05:47, 27 апреля 2023
Присциллиан (лат. Priscillianus; ок. 340 г., Галлеция, Римская империя — 385 г., Трир, Римская империя), — испанский христианин, гностик (по некоторым данным — последователь Василида, по другим, более правдоподобным — валентинианина Марка), епископ Авильский (ок. 380 — 385 гг.). Частично сохранился ряд его трудов (переводы на русский язык отсутствуют). Вплоть до XI века оставался единственным западным христианином, казнённым за ересь.
Издания трудов Присциллиана
- Priscillian of Avilla. The Complete Works / Edited with an Introduction, Translation, and Commentary by Marco Conti. — Oxford: Oxford University Press, 2010. — (Oxford Early Christian Texts).
- Priscilliani quae supersunt. Maximam partem nuper detexit adiectisque commentariis criticis et indicibus primus edidit Georgius Schepss. Accedit Orosii Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenistarum / Ed. F. Tempsky. — Leipzig: G. Freytag; Prague: F. Tempsky, 1889.
Библиография
- Блаж. Августин. Против присциллиан и оригенистов (Ad Orosium contra Priscillianistas et Origenistas)
- Орозий, Павел. Наставление относительно заблуждения присциллиан и оригенистов (Commonitorium de errore Priscillianistarum et Origenistarum)
- Прискиллиан // Иероним Стридонский. О знаменитых мужах. (гл. 121). —
- Прискиллиан // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: в 86 т. — Т. 49. — СПб., 1898. — С.
- Присциллиане // Осокин, Николай. История альбигойцев и их времени. — М.: АСТ, 2003. — (Историческая Библиотека).
- Присциллианство (Priscillianism) // Теологический энциклопедический словарь / Под ред. Уолтера Элвелла; пер. с англ. Т.Ю. Васильевой. —
- Сульпиций Север. Хроники (II, XLVI.1 — LI.10) // Сульпиций Север. Сочинения / Пер. А.И. Донченко. — М.: РОССПЭН, 1999.
- Burrus, Virginia. The Making of a Heretic: Gender, Authority, and the Priscillianist Controversy. — University of California Press, 1995.
- Chadwick, Henry. Priscillian of Avila: The Occult and the Charismatic in the Early Church. — Oxford: Clarendon Press, 1976.
- Healy, Patrick. Priscillianism // The Catholic Encyclopedia. — Vol. 12. — NY: Robert Appleton Company, 1911.
- Jorge, Ana María C.M. The Lusitanian Episcopate in the 4th Century: Priscilian of Ávila and the Tensions Between Bishops // e-Journal of Portuguese History, 2006, Winter, 4 (2).
- McKenna, Stephen. Priscillianism and Pagan Survivals in Spain // Paganism and Pagan Survivals in Spain up to the Fall of the Visigothic Kingdom. — Calgary: Theophania Publishing, 2011.
- Priscillian // Chisholm, Hugh (ed.). Encyclopædia Britannica. — Vol. 22 (11th ed.). — Cambridge: Cambridge University Press, 1911. — P. 360—361.
- Wace, Henry. Priscillianus and Priscillianism, Priscillian // A Dictionary of Early Christian Biography. —London: John Murray, 1911.